Voor de Corona periode merkte ik dat ik het even rustiger aan moest gaan doen. De werkdruk was namelijk te hoog, in de privé sfeer speelden een aantal dingen en ik ontspande te weinig. Na gesprekken te hebben gevoerd besloten we op vrijdag 13 maart dat ik vanaf de maandag echt even minder zou werken en daarbij ook minder taken zou krijgen.
Toen was het maandag, maandag 16 maart, en was daar Corona en het thuiswerken.
Wauw, wat waren die eerste twee weken hectisch! In plaats van minder stress, moest je nu ineens nadenken over beeld vergaderen en je werkplek thuis inrichten. Ons hondenkind Twisko vermaken, vooral wanneer je aan het bellen bent uiteraard. Zo was de grens tussen werk en privé ineens heel vaag. En bovenal voelde ik mij enorm verantwoordelijk voor al de verenigingen, initiatieven en mensen die thuis zaten en nu noodgedwongen hun activiteiten moesten stoppen. Tot ’s avonds laat de persconferenties volgen, constant op je telefoon kijken naar nieuwe berichten of vragen van vrijwilligers. Constant schakelen en overleggen. Deze eerste periode voelde voor mij alsof ik niet minder, maar meer werk had. Toen we hier een draai in hadden gevonden begonnen de mooie maatschappelijk initiatieven. Zo hebben we een tour langs 8 verzorgingstehuizen gemaakt met Koningsdag, hebben we meerdere online jongeren en kinderdebatten georganiseerd en plaatsten we regelmatig berichten en video’s op social media. Iets wat prachtig was om te zien, maar voor mijn herstel kwamen deze activiteiten boven op mijn huidige werk. Het gaf energie, maar nam het stiekem ook. Niet bevorderlijk dus.
Nu zitten we in een periode van versoepelingen. Ook dit vraagt op verenigingsondersteuning echt heel veel. Elke versoepeling kan anders geïnterpreteerd worden en betekend ook iets anders in verschillende situaties. Iets waar we constant met elkaar over aan het praten zijn.
Ik moet zeggen dat deze periode een enorm leerzame periode is, met heel veel uitdagingen en mooi werk. Wel was dit een periode waar het voor mijn herstel goed was om meer thuis te zijn, maar slecht was voor de werkdruk. De verantwoordelijkheid zal ik blijven houden. Ik vind het daarom geweldig om te zien wat Nissewaard in korte periode heeft gepresteerd en welke mooie initiatieven er zijn ontstaan, dat we flexibel zijn in de manier van werken en er daardoor uiteindelijk nog zoveel kan!
Ook ik ben steeds aan het zoeken en veranderen. Nu schrijf ik dit document niet meer vanaf de eetkamertafel, maar vanuit een echte thuiskantoor. Met bureau, bureaustoel, laptop en extra scherm. Iets wat ik voorheen niet nodig vond.
Wel hoop ik dat we op sociaal vlak elkaar toch vaker fysiek kunnen treffen. Iemand onverwachts tegenkomen zorgt toch vaak voor mooie ideeën. Hopelijk tot snel!
